جمله های آفرینش

به نام خدا 

 

دکتر ارژنگ ناجی استاد من بودند .

 مردی عالم ، خوش مشرب ، خوش سخن و هنرمند .
استاد برجسته ی فیزیک ، موسیقی دان نکته سنج ، نوازنده ی زبردست و سازنده ی خوش ذوق تار 

از  کلاس درس آکوستیک ،  نکته ی جالبی از استاد در خاطرم مانده .

زمانی که دکتر ناجی معادله ی موج یک صوت موسیقی رو برای ما روی تخته ی بزرگ کلاس نوشت ، که یک دنباله ی نامتناهی بود ، توضیح جالبی داد :

" اگر علم بشر هزار سال دیگه هم پیشرفت کنه ، به تکنولوژی تولید یک صوت موسیقی دست نخواهد یافت ؛ همان طور که هزار سال دیگه هم بشر قادر به ساختن یک لیوان آب پرتقال طبیعی نخواهد بود .
چون جمله های معادله ی یک صوت تا بی نهایت ادامه دارند و بهترین دستگاه های ساخت بشر ، فقط قادرند جمله ی اول این سری رو بسازند .

علم بشر قادر به بازتولید صوت حاصل از برخورد زخمه با تار نیست .
همان طور که هر سال در آب پرتقال طبیعی ، مواد جدیدی کشف میشن و آب پرتقال ساخته ی دست بشر فقط شامل چند تایی از این مواد میشه . "

امروز به ذهنم رسید که زیبایی طبیعی هم مثل صدای برخورد زخمه با تار ، صدای افتادن یک قطره آب ، عطر یک گل یاس یا یک لیوان آب پرتقال ، قابل جعل نیست .

بهترین جراحان زیبایی دنیا و بهترین تکنولوژی های پزشکی ، فقط جمله ی اول از سری نامتناهیِ آفرینش رو می تونن بسازن . 
لازم نیست در کار خالق دخالت کنیم که ره به جایی نمی بریم .

دقت کردید که :

طعم همه ی آبمیوه ها ، فارغ از مارک و بسته بندی مثل هم میشه ؟
همه ی اودکلن ها و عطرها انگار یه فرمول دارن ؟
همه ی دماغ های فانتزی رو انگار یک جراح ساخته ؟
همه ی ارگ ها یه جور صدا میدن ؟

چون فقط جمله ی اول مشترکی دارند و نتونستن به جمله های بعدی که اصل تفاوت در اون جاست ، برسن .

صدای کیبورد هیچ زمانی مثل صوت پیانو نمیشه ...

بهترین اودکلن ها در برابر عطر یک گل حقیر می مونن ...

با تمام شکرهای دنیا نمیشه تلخیِِ آخر آبمیوه های مصنوعی رو تحمل کرد ...

خوشگل ترین صورت های عملی هم نمی تونن مصنوعی بودنشون رو پنهان کنن ...